Σκοτώνουμε τους τραυματίες

Από τη θέση του οδηγού

ΑΡΗΣ ΣΤΑΘΑΚΗΣ Δημοσιογράφος Βουλευτής

Πολλοί από αυτούς που τραυματίζονται σε ένα τροχαίο δυστύχημα, πεθαίνουν ή μένουν παράλυτοι, από τη «βοήθεια» που τους προσφέρουμε εμείς που φτάνουμε πρώτοι κοντά τους, λένε οι γιατροί.

Γιατί μας παρασύρει το φιλότιμο και, ενώ δεν ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε, σπεύδουμε να τους σηκώσουμε και να τους «φορτώσουμε» στο αυτοκίνητό μας, για να τους πάμε στο νοσοκομείο.

Επειδή λοιπόν δεν έχουν αρχίσει ακόμα τα μαθήματα πρώτων βοηθειών (παρά τις υποσχέσεις όλων των υπουργών της τελευταίας 20ετίας), θα σας θυμίσουμε μερικές πρακτικές συμβουλές για να κρατήσουμε στη ζωή τους τραυματίες, αλλά και για να φροντίσουμε να μη γίνει… και δεύτερο δυστύχημα.

Πριν ασχοληθούμε με τους τραυματίες λοιπόν (και πριν τηλεφωνήσουμε στο ΕΚΑΒ και την Τροχαία), πρέπει να βάλουμε το αυτοκίνητό μας σε σημείο που δεν εμποδίζει την κυκλοφορία και να τοποθετήσουμε αμέσως το ειδικό τρίγωνο, που προειδοποιεί όλους τους άλλους οδηγούς.

Γιατί πολύ συχνά, πάνω στα τρακαρισμένα αυτοκίνητα, στους τραυματισμένους ανθρώπους και στους περίεργους περαστικούς, πέφτουν άλλα αυτοκίνητα, με αποτέλεσμα να έχουμε πολύ περισσότερα θύματα και πολύ μεγαλύτερες ζημιές.

Και αυτό, βέβαια, σε καμιά περίπτωση δεν δικαιολογείται από την προσπάθειά μας να σπεύσουμε να βοηθήσουμε.

Γιατί η πράξη μας δείχνει εγκληματική αδιαφορία και απίστευτη άγνοια των βασικών κανόνων οδικής ασφάλειας.

Οι γιατροί επιμένουν ότι το φιλότιμο και η προσπάθεια γρήγορης μεταφοράς στο πιο κοντινό νοσοκομείο, μπορούν να αποβούν μοιραία για τους τραυματίες ενός τροχαίου ατυχήματος.

Και τονίζουν ότι (όταν δεν ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε) είναι προτιμότερο να αφήσουμε τους τραυματίες εκεί που βρίσκονται και να περιμένουμε να έρθει ένας γιατρός ή το ασθενοφόρο.

Μόνον όταν είμαστε σίγουροι ότι αποκλείεται να έρθει βοήθεια, επιτρέπεται να μεταφέρουμε εμείς τους ασθενείς, λένε οι γιατροί. Στην περίπτωση αυτή όμως πρέπει να είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί και να ακολουθούμε ορισμένους βασικούς κανόνες.

Ο πρώτος κανόνας είναι να διαπιστώσουμε ποιος από τους τραυματίες έχει άμεση ανάγκη βοήθειας και να ασχοληθούμε μαζί του, χωρίς να χάσουμε χρόνο με κάποιον που έχει μικρά τραύματα και έχει σπάσει το χέρι του ή το πόδι του.

Στη συνέχεια πρέπει να ζητήσουμε τη βοήθεια περαστικών, για να βγάλουμε αυτούς που βρίσκονται μέσα σε κάποιο αυτοκίνητο, χωρίς να διστάσουμε να σπάσουμε τις πόρτες, αν διαπιστώσουμε ότι δεν ανοίγουν εύκολα.

Ποτέ δεν πρέπει να βγάζουμε τους τραυματίες από τα παράθυρα και ποτέ δεν πρέπει να τους τραβάμε μόνοι μας. Πρέπει να είμαστε τουλάχιστον δύο, για να βάλουμε τα χέρια μας κάτω από τα σώματά τους και να τους μεταφέρουμε αργά, χωρίς να μετακινηθεί το κεφάλι τους.

Για να μεταφέρουμε τους τραυματίες στο νοσοκομείο, είναι προτιμότερο να τους βάλουμε σε ένα πρόχειρο φορείο (μία πόρτα ή μία σανίδα) και να τους δέσουμε, έστω και με τα ρούχα τους, για να μην κινούνται. Και φυσικά, αντί να στριμώξουμε τους τραυματίες στο πίσω κάθισμα ενός μικρού αυτοκινήτου, είναι προτιμότερο να τους βάλουμε στην καρότσα ενός φορτηγού, το οποίο όμως θα κινείται με μικρή ταχύτητα.

Φίλος καθηλώθηκε σε αναπηρική καρέκλα επειδή χτύπησε τον αυχένα του σε ένα τρακάρισμα και αυτοί που έτρεξαν να τον βοηθήσουν τον έβαλαν (διπλωμένο στα δύο) στο κάθισμα αγροτικού αυτοκινήτου και τον πήγαιναν με 100 χλμ./ώρα, σε ένα δρόμο γεμάτο λακκούβες, αδιαφορώντας για τις κραυγές πόνου και τα παρακάλια του.

Και βεβαίως, όταν έφτασαν στο νοσοκομείο, ο γιατρός που τον παρέλαβε, είπε σε αυτούς που τον είχαν μεταφέρει ότι το φιλότιμο σε συνδυασμό με την άγνοια τους έκανε «εγκληματίες». Γιατί άφησαν παράλυτο έναν άνθρωπο που δεν είχε πάθει τίποτα σοβαρό και θα μπορούσε να ζήσει χωρίς κανένα πρόβλημα.

Το κακό όμως είχε γίνει και, δυστυχώς, δεν μπορούσε να διορθωθεί.

kathimerini.gr