O “σουμαχερισμός” καλά κρατεί!

Άρθρο του Νίκου Αγγελάκη
Έχουμε φτάσει στο σημείο σαν κοινωνία να αποδεχόμαστε τα ατυχήματα στους δρόμους. Θεωρούμε πια δεδομένο ότι η πιθανότητα ενός οδηγού να εμπλακεί σε τροχαίο ατύχημα είναι τόσο υψηλή όπου πια αντιμετωπίζεται σαν δεδομένο και φυσιολογικό γεγονός. Τα πράγματα όμως θα έπρεπε να είναι διαφορετικά.

Που ακούστηκε μια οργανωμένη και πολιτισμένη κοινωνία να αποδέχεται να πεθαίνουν τα μέλη της κατά την διάρκεια της μετακίνησής τους; Έχουμε φτάσει στο σημείο 0; Μπορούμε να διεκδικήσουμε ή έστω να φροντίσουμε ώστε να αποκτήσουμε τις κατάλληλες αυτές συνθήκες που θα μας εγγυώνται ασφαλή, γρήγορη και ήρεμη μετακίνηση από το σημείο Α στο σημείο Β;

Ο σύγχρονος άνθρωπος διακατέχεται από άγχη, ανησυχίες, φοβίες και, το κυριότερο, από έπαρση. Αυτό το τελευταίο συστατικό του ανθρώπινου χαρακτήρα είναι και το χειρότερο απ’ όλα. Αυτό οδηγεί κοινωνίες ολόκληρες σε σύγχυση και κατάρρευση, αυτό προκαλεί πολέμους, βία και θανάτους. Δεν θα μπορούσε λοιπόν, να μην είναι και ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά (ένα από τα πολλά) που οδηγούν σε ηλίθια (για να μην πω καμιά πιο χοντρή κουβέντα) συμπεριφορά στους δρόμους.

Είμαστε περικυκλωμένοι από αμόρφωτους οδηγικά, άξεστους και λίαν επικίνδυνους συμπολίτες μας. Το χειρότερο όμως είναι ότι αγνοούν το επίπεδο της οδηγητικής τους ηλιθιότητας και ότι μέρα με την μέρα τα επίπεδα ηλιθιότητας ανεβαίνουν με γεωμετρικό ρυθμό. Η παντελής έλλειψη της σωστής οδηγητικής εκπαίδευσης καθώς και η ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζεται η οδήγηση στην Ελλάδα συνεισφέρουν περαιτέρω στην εξάπλωση του φαινομένου. Που ακούστηκε, σε μιαν δήθεν οργανωμένη χώρα, να αρκούν απλά μια σειρά μαθημάτων και μία εξέταση για να αποκτήσει κάποιος το δίπλωμα;

Που είναι οι ψυχολογικές εξετάσεις, τα τεστ αντίληψης και δοκιμασίες αντανακλαστικών; Πότε θα αποκτήσουμε δωρεάν εκπαίδευση και είσοδο σε πίστα ή σε ελεγχόμενο χώρο για δοκιμασίες και εκπαίδευση αντιμετώπισης εκτάκτων καταστάσεων; Πότε θα μάθουμε να χρησιμοποιούμε σωστά το φρένο ΚΑΙ ΌΧΙ το γκάζι; Και το κυριότερο, πότε θα αρχίσει να μπαίνει στην ζωή των μικρών παιδιών η οδηγική κουλτούρα; Η παιδεία είναι το Α και το Ω για την αντιμετώπιση αυτού του απαράδεκτου φαινομένου “σουμαχερισμού” που οδηγεί σε πένθος οικογένειες και σε αστάθεια έναν ολόκληρο κοινωνικό ιστό.

Μέρα με την μέρα, παρατηρώ, κινούμενος στον δρόμο, ότι αυξάνονται ανησυχητικά οι οδηγοί που πιστεύουν ότι μόνο αυτοί έχουν λόγο που βγήκαν στον δρόμο και όλοι οι άλλοι βγήκαν για πλάκα. Κορνάρουν, φωνάζουν, προσπερνούν σε επικίνδυνα σημεία, ενώ αν τύχει να είσαι μπροστά τους ε τότε θα σου ανάψουν τα φώτα, θα σου κορνάρουν, θα ανάψουν προειδοποιητικές λυχνίες, θα σημάνουν οι σειρήνες απαιτώντας να βγεις από τον δρόμο, να καβαλήσεις το κράσπεδο ώστε αυτός να αυτοικανοποιηθεί προσπερνώντας στο πιο επικίνδυνο σημείο του δρόμου και όσο πιο κοντά από εσένα αλλά και από το όχημα που έρχεται από το αντίθετο ρεύμα. Αν δεν νιώσεις δηλαδή την οπισθέλκουσα σου να μεταβάλλεται σε δραματικό βαθμό δεν ικανοποιούνται αυτοί οι απαράδεκτοι οδηγοί.

Όλα αυτά βέβαια συμβαίνουν λόγω της παντελούς έλλειψης οδηγητικής παιδείας. Αντί να εκπαιδευόμαστε από ειδικούς και αντί αυτό να συμβαίνει ανά τακτά χρονικά διαστήματα επιτρέπουμε σε άλλους “φορείς” να μας μαθαίνουν τον “σωστό” τρόπο οδήγησης. Ταινίες όπως τα Fast and Furious, παιχνίδια όπως τα Need For Speed και περιοδικά “ειδικού τύπου” που κυκλοφορούν εν αφθονία στην Ελλάδα και ειδικεύονται στα καγκουρο-άμαξα και κάγκουρες γενικότερα έχουν αναλάβει τον ρόλο του ειδικού, όπως δηλαδή συμβαίνει σε όλους τους ευαίσθητους τομείς της χώρας μας.

Εμπιστευόμαστε την ασφάλεια και την μόρφωσή μας σε νοητικά υποδεέστερους ανθρώπους που πιστεύουν ότι αν το αυτοκίνητο σου δεν μοιάζει με καρνάβαλο ή αν δεν ακούγεσαι από τουλάχιστον 15 τετραγωνικά χιλιόμετρα περίμετρο δεν αξίζει καν να βγεις στον δρόμο. Επίσης πιστεύουν ότι μέσα στο αυτοκίνητό σου πρέπει πάντα να βρίσκεται τοποθετημένη καμιά ξεβράκωτη ξέκολη (κατά προτίμηση γιαπωνεζούλα) η οποία νωχελικά και με νοημοσύνη κάκτου (αδικούμε τον κάκτο) θα κοιτάζει δεξιά αριστερά μπας και κάποιος της πει καμιά καλή κουβέντα για τα πλούσια σωματικά της προσόντα.

Οι ευθύνες όμως δεν ανήκουν μόνο στους πολίτες αυτής της χώρας. Το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης το φέρει η ίδια η κυβέρνηση (όποια κι αν είναι αυτή) καθώς και το ίδιο το δήθεν οργανωμένο κράτος και οι τοπικές και νομαρχιακές αυτοδιοικήσεις. Διαθέτουμε δρόμους που θα έπρεπε να χαρακτηρίζονται Ε4 μονοπάτια, εργολάβους που σκάβουν και ράβουν όπου βρουν, όπως θέλουν και όποτε θέλουν καθώς και “άρχοντες” που μοιράζουν τα χρήματά μας σε αυτούς για να γίνει ένα έργο χωρίς μετά να ελέγξουν, πριν παραλάβουν το έργο, για την αρτιότητα και την ποιότητα κατασκευής.

Αναρωτιέμαι, έχει ποτέ κατασκευαστεί στην Ελλάδα, και ειδικότερα στην Κρήτη που γνωρίζω καλύτερα, άσφαλτος με τις απαιτούμενες προδιαγραφές πολλαπλών στρωμάτων, σωστού μίγματος αυτών, διαμέτρου και πάχους χαλικιών ανάστρώμα, σωστής θερμοκρασίας κατά την τοποθέτηση της ασφάλτου και σωστής επεξεργασίας πριν από τον τοποθέτηση της; Πόσα στρώματα τοποθετούνται, πώς στρώνονται, διαθέτουν ειδικευμένους εργάτες; Ποιος επιβλέπει τα έργα και ποιος τα αξιολογεί; Είναι ένας σε κάθε πόλη και χωριό ή αποτελείται από ομάδα ειδικών επιστημόνων; .

Σαν πολίτες και σαν οδηγοί οφείλουμε να απαιτούμε καλύτερες συνθήκες και ασφαλή μεταφορά. Δεν είναι δυνατόν να πληρώνουμε υπέρογκα ποσά σε φορολογία και τέλη κυκλοφορίας για να μην διαθέτουμε δρόμους, κατάλληλες υπηρεσίες και σωστή εκπαίδευση. Το παραπάνω κείμενο απλώς καταγράφει ορισμένες σκέψεις. Αν θέλουμε πραγματικά να εξετάσουμε το πρόβλημα και να καταλογίσουμε τις ευθύνες σε υπεύθυνος κι ανεύθυνους θα χρειαστούμε πολύ μεγαλύτερο χώρο που μπορεί να καλύψει 100άδες σελίδες.

Το πρόβλημα είναι τεράστιο και πολλαπλές οι ευθύνες. Το μυστικό όμως σε μια καλύτερη και ασφαλέστερη μετακίνηση βρίσκεται στην μόρφωση, στην παιδεία καθώς και στην συνειδητοποίηση ότι οι δρόμοι μας και δη οι δημόσιοι δρόμοι δεν προσφέρονται για αγώνες ταχύτητας. Αν κάποιος θέλει να τρέξει ας το κάνει σε σημεία όπου ξέρει ότι δεν κινδυνεύει και το κυριότερο σε σημεία που δεν θα θέσει σε κίνδυνο τους συμπολίτες του που ούτε επιθυμούν, ούτε το ζήτησαν να εμβολιστούν από κάποιον που νομίζει ότι ο δρόμος και οι ζωές όλων όσων κυκλοφορούν σε αυτούς του ανήκουν.

http://countersteer.wordpress.com/2007/12/27/schumacher-street/