Ψυχικές διαταραχές χρόνια μετά

Τα ψυχολογικά δεινά και οι επώδυνες στιγμές που βιώνει μια οικογένεια μετά την απώλεια ενός μέλους της σε τροχαίο ή με την πρόκληση ενός τραυματισμού που έχει οδηγήσει σε αναπηρία, είναι πολλά ακόμα και για χρόνια μετά το πρώτο σοκ.

- Το 72% των συγγενών των θυμάτων χάνει το ενδιαφέρον του για καθημερινές δραστηριότητες, όπως η εργασία, το διάβασμα, οι δουλειές του σπιτιού και αντιμετωπίζει σεξουαλικά προβλήματα έως και τρία χρόνια μετά το τροχαίο δυστύχημα.

- Το 37% σκέφτεται το ενδεχόμενο της αυτοκτονίας, ενώ το 78% των μελών της οικογένειας αναπτύσσει το αίσθημα του θυμού και το 71% νιώθει μνησικακία.

- Το 27% εμφανίζει φοβίες και το 35% διαταραχές στην πρόσληψη τροφής. Επιπλέον, η ικανότητα απόλαυσης της ζωής μειώνεται δραματικά, σε ποσοστά που φτάνουν και το 90%.

- Το 50% καταναλώνει περισσότερα ψυχοτρόπα φάρμακα και αλκοόλ, ενώ το 70% των συγγενών παρουσιάζει δυσκολίες στην οδήγηση. Το 49% χάνει την αυτοπεποίθησή του και το 46% εμφανίζει κατάθλιψη.

Τα στοιχεία αυτά είναι αποτέλεσμα έρευνας της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Θυμάτων Τροχαίων Ατυχημάτων, η οποία πραγματοποιήθηκε σε 1.364 οικογένειες 9 χωρών της Ε. Ε. με νεκρούς ή βαριά τραυματίες τροχαίου δυστυχήματος ή ατυχήματος.

«Η εμπειρία μας με τις οικογένειες θυμάτων σοβαρών οδικών ατυχημάτων έχει δείξει ότι είναι κάτι που δεν ξεπερνιέται. Ακόμα κι ένας σοβαρός τραυματισμός, ακόμα και η παραμονή στο νοσοκομείο για μεγάλο χρονικό διάστημα χαράσσουν ολόκληρη τη ζωή του ίδιου του θύματος και της οικογένειάς του», επισημαίνει στην «Κ» ο πρόεδρος της Εταιρείας Υποστήριξης Θυμάτων Τροχαίων Ατυχημάτων (ΕΥΘΥΤΑ) στην Ελλάδα, κ. Βασίλης Θεοδώρου, ορθοπεδικός γιατρός.

Σύμφωνα με τον ψυχίατρο κ. Χαράλαμπο Κάτογλου, οι πιο συνήθεις ψυχικές διαταραχές που εμφανίζουν τα θύματα και η οικογένειά τους ύστερα από ένα τροχαίο είναι αγχώδεις διαταραχές, διαταραχές διάθεσης, πρόσληψης τροφής, ύπνου, προσαρμογής και διάθεσης. «Η πιο ενδεδειγμένη αντιμετώπιση είναι η ανάπτυξη ικανοτήτων μέσω της μάθησης για τη μείωση της αντίδρασης του στρες και όχι με τη χρήση ηρεμιστικών φαρμάκων, ιδίως όταν δεν χορηγούνται από ειδικό ψυχίατρο», εξηγεί ο κ. Κάτογλου.

kathimerini.gr