Louis Renault

Ο Ρενό γεννήθηκε στο Παρίσι το 1877, γόνος μιας ιδιαίτερα εύρωστης οικογένειας εμπόρων και βιομηχάνων. Η κλίση του προς τις κατασκευές είχε διαφανεί από τα παιδικά του χρόνια, υπάρχει μάλιστα κάποια αναφορά σύμφωνα με την οποία εγκατέστησε μόνος του ηλεκτρικό φως στο σπίτι της οικογένειάς του. Στα 21 του χρόνια, τον βρίσκουμε στην αυλή του πατρικού του να συναρμολογεί το πρώτο του αυτοκίνητο, μια ιδιοκατασκευή, με κινητήρα De Dion 273 κυβικών εκατοστών, η οποία πιστοποιούσε σε μια πρώτη ανάγνωση το τεχνικό υπόβαθρο του μικρού Γάλλου αλλά και τη σκέψη του να μην περιοριστεί απλώς στην ικανοποίηση μιας εξατομικευμένης επιθυμίας. Αμέσως, και σε συνεργασία με τους δύο αδελφούς του, Φερνάν και Μαρσέλ, οργανώνει μια υποτυπώδη παραγωγή, ώστε να ικανοποιήσει τη μικρή ζήτηση που είχε ήδη δημιουργηθεί - για την ακρίβεια είχε δεχτεί 13 παραγγελίες για εκείνο το πρώτο όχημα.

Το αμέσως επόμενο βήμα ήταν και η τυπική πλέον ίδρυση της εταιρείας με την επωνυμία Renault Frères και χρηματοδότηση από την εύπορη οικογένεια των παιδιών. Ο καθένας είχε επωμιστεί και από ένα ρόλο. Ο Φερνάν ήταν επί των πωλήσεων, ο Μαρσέλ επί των οικονομικών και ο Λουί στη γενική εποπτεία. Παράλληλα, όμως, με τα διοικητικά καθώς και με την ενασχόλησή του με θέματα τεχνικής φύσεως, ο Λουί αφιέρωνε άφθονο χρόνο και στις δοκιμές στο δρόμο, προκειμένου να αποκτήσει ο ίδιος αντίληψη του πράγματος και να αντιμετωπίσει τυχόν σφάλματα κατά τη διάρκεια του σχεδιασμού, βάζοντας τον εαυτό του στη θέση του ανθρώπου που εκείνη την εποχή ερχόταν αντιμέτωπος με μια διαδικασία πρωτόγνωρη: την οδήγηση. Ολα θα έπρεπε να έχουν σχεδιαστεί προσεκτικά.Οι δύο αδελφοί του συνέβαλαν αποφασιστικά στην εδραίωση της εταιρείας, για τα πρώτα χρόνια, αλλά δεν θα ζούσαν για πολύ ώστε να στηρίξουν περαιτέρω την προσπάθεια. O Μαρσέλ σκοτώθηκε σε έναν αγώνα ταχύτητας το 1903 και ο Φερνάν απεβίωσε το 1909, αφήνοντας τον Λουί μόνο στην εταιρεία.

Πόλεμος και ειρήνη

Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η Renault επικεντρώνεται στην κατασκευή πολεμικού εξοπλισμού - μια συνήθης αλλαγή πλάνων για πολλούς κατασκευαστές αυτοκινήτων σε Ευρώπη και Αμερική. Από τους 4.400 υπαλλήλους που απασχολούσε πριν από το 1914, έφτασε να έχει στο δυναμικό της 22.000 ανθρώπους κατά τη λήξη του πολέμου και ιδιαίτερα συμβολική -και όχι μόνο- σημασία είχε, επιπλέον, το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων ο ίδιος ο Λουί είχε καταφέρει να αναγορευτεί πρόεδρος της ένωσης Γάλλων κατασκευαστών αυτοκινήτου, ασκώντας επιρροή σε πολλαπλούς πολιτικούς και οικονομικούς κύκλους.

Μπορεί να μοιάζει ελαφρώς παράδοξο, αλλά η ειρηνική περίοδος που διαδέχτηκε τον πρώτο μεγάλο πόλεμο έθεσε μεγαλύτερες προκλήσεις στην εταιρεία. Σε οικογενειακό επίπεδο, ο Λουί είχε ήδη παντρευτεί από το 1918 με την Christine Boullaire αποκτώντας κι έναν γιο, δύο χρόνια αργότερα, αλλά σε επιχειρηματικό τα πράγματα είχαν αρχίσει να δυσκολεύουν. Η Renault είχε αρχίσει να δέχεται έντονες πιέσεις στην τοπική αγορά τόσο από τους εισαγόμενους κατασκευαστές όσο και από τη μεγάλη της αντίπαλο, τη Citroen, βλέποντας το μερίδιό της να συρρικνώνεται. Αν η Citroen δεν έπεφτε θύμα της ίδιας της επιθετικής πολιτικής της και του εξαιρετικά δαπανηρού προγράμματός της, η Renault ίσως έφτανε στο φάσμα της παράλυσης, όμως η ιστορία τής επιφύλαξε διαφορετική τύχη. Σταδιακά, μπόρεσε να επικρατήσει στη γαλλική αγορά, παρά τις αντιξοότητες που συχνά προέκυψαν κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου, με κυριότερη την αντίδραση εκ μέρους των εργατικών συνδικάτων.

1.Ο Λουί Ρενό στο τιμόνι ενός Voiturette type A το 1899 2. Η είσοδος του εργοστασίου της Renault στο Παρίσι το 1906 3. Το αυτοκίνητο του Μαρσέλ Ρενό στον αγώνα Παρίσι - Μαδρίτη το 1903

Η αρχή του τέλους

Η αρχή του τέλους για τον Λουί Ρενό ήλθε με την αφετηρία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Στην κατεχόμενη Γαλλία, ο ιδρυτής της εταιρείας ήρθε σε συμφωνία με τους Γερμανούς, κατασκευάζοντας για λογαριασμό τους στρατιωτικό εξοπλισμό. Ωστόσο, η συνεργασία αυτή δεν τελεσφόρησε για κανέναν. Οι σύμμαχοι έπληξαν με βομβαρδισμούς το μεγαλύτερο μέρος των εγκαταστάσεων και ο ίδιος ο Λουί συνελήφθη λίγα χρόνια αργότερα, το 1944, με την κατηγορία της προδοσίας, φυλακίστηκε και πέθανε ένα μήνα αργότερα. Η ιατροδικαστική έκθεση συμπέρανε ότι είχε δεχτεί θανατηφόρο πλήγμα στον αυχένα, ενισχύοντας τη θεωρία της εκτέλεσης μέσα στη φυλακή. Μετά το θάνατό του, η μεγάλη εταιρεία την οποία οραματίστηκε και για την οποία τόσο εργάστηκε μαζί με την οικογένειά του πέρασε σε κρατικό έλεγχο. kathimerini.gr